wyznam

Wylane wino

Na wspomnienia sprzed paru kartek kalendarza

Żeby zmokły daty i godziny

I straciły wartość wilgocią.

Jaki ma sens

Jakiekolwiek łóżko zasłane dla jednej osoby

Kiedy sen tekturowy na trawie milszy jest niż

Pięć gwiazdek nad budynkiem.

Dotknij delikatnie piersi i

Stwórz pagórki dla każdego ziarna i pyłu

Ze szczytem mlecznym jak Mount Everest.

Nasącz usta kolorem Twej miłości

I dotykiem Neptuna

Uspokój fale moich włosów.

Zanurz mnie w kominku Twojego żaru

I spal mój materiał na Tobie

Żebym ja-popiół

Nozdrzami dopłynęła do krwiobiegu i serca

I już na zawsze była tam, gdzie bieg życia mnie nie zrzuci.

Chcę być

I kochać

Jak teraz

Wiecznie

Aż do popiołu.

dla własnego dobra

W wazonie bezpieczeństwa

Zanurz moją głowę

I powiedz, że to dla mojego dobra

Odcinasz mi mózgownicę żebym tyle nie myślała

I napełnij wazon wodą

Bez gazu, bez tlenu, nijaką

I wsadź kwiaty

Niech zakwitną moją odżywką

Niech dadzą pąki które znikną

Nim pierwsze słońce zajdzie

I niech łodyga

Wbije mi nadzieję w oczy w mózg w usta

Żebym nie myślała

Jak umieram

Dla mojego dobra.

chcica.

Śmiercionośnym wirusem zatruwam swoje serce.

Chciałam żyć, ale chciałam żyć jeszcze bardziej.

Pobudzić kubki te w toalecie na pastę i te na języku

Do odczuwania kolorów i urodzaju tej matki wszystkich idiotów.

Tak bardzo tego chciałam, że aż zapomniałam

Że tak bardzo chcieć w tym świecie nie można.

Że każda chcica, seksualna czy ta materialna

Chcicę chcicą zabija.

Umieram tak sobie z tego pragnienia

Które urosło jak studnia na pustyni

A chyba każdy głupek wie, że tej wody tam nie ma.

I jak można cieszyć się chcicą na chcenie

Kiedy ta chcica chcicą tylko zostaje.

p.s. dwa wiersze w jeden wieczór. depresja dnia dobija mnie doszczętnie. 

K U P A .

Skorupa zaciska się

Jak tłuszcz na patelni wokół jajecznicy

Że nie wiesz czy to gałka oczna czy jądro.

Zamykam się na dźwięki

Robię z serca puszkę

Zgniecioną w koszu po przeterminowanej coli.

Pozbawiona koloru

Jak śmieć krążę po ulicy

Przyglądając się innym śmieciom i ciesząc się ze swojej

Skromnej własnej nędzy.

Jestem robakiem

Wśród potworów

Niezauważalna choć taka sama jak reszta.

Depczą mnie po skrzydłach z których żadnego pożytku

Bo natura nie pozwoliła mi latać.

Twardo stąpam stopami po ziemi

By nie odlecieć tam gdzie czasem wiatr próbuje mnie ponieść.

Jestem gównem wśród gówna

Tylko że chociaż o tym wiem

I nie udaję kogoś kim nigdy nie będę.