Ciężar

Powietrze jest jakieś cięższe.

Opary z Twoich ust jak węgiel u bram niebios.

Wdycham wtórny recykling, zapomniałam

Samodzielnie oddychać.

Do czego służą mi płuca

Zbędne kilogramy w nadwagowym ciele

Skoro moje są bezużyteczne

Bez Twoich.

Taka niesamodzielność niszczy

To jak pozbawić dziecka butelki mleka

Gdy matki mieć przy sobie nie może.

Wyjmę płuca nożem

Serce też

Okrojony kształt

Bezkresnej materii uczuć. 

a w moich uszach.

Dysharmonia

Syberia wbiła mi sopel lodu

Do rozrusznika cielesnych nawigacji.

Czerwone krwinki zawiązują się dookoła szyi.

Nikt nigdy nie będzie miał lepszych korali.

Tracić puls na rzecz dysharmonii

Poczuć jak Bóg nierównomiernie leje krew

Po korytach dna oceanu

Urojonych wspomnień.

Tracić orientację w obrazach przeszłości

I znaleźć ukojenie w rozdrożach

I wciąż skropionych rosą ścieżkach.

Zapomnieć, że świat ma tylko 4 kanty

A przecież moja sylwetka więcej ma matematycznych punktów

Niż ten przereklamowany cud Boży.

A może to dzieło człowieka,

Nikt nie widział na własne oczy procesu kreacji

Jakiegoś okręgu stworzonego przez cyrkiel.

A może któregoś dnia zapragnę się obudzić

I dorysuję flamastrem meteoryt i dopiszę jego prędkość.

Może gdy wszyscy na świecie, w tym samym momencie

Bez względu na różnice czasu

Zaczniemy myśleć o pięknej śmierci

Poczujemy się jak dinozaury

W aurze sądu ostatecznego

I z uśmiechem będziemy się opalać

W promieniach

Melancholijnej

Błogości

Istnienia

Nieistnienia

Przeistoczenia. 

Okruszek powietrza

Chciałabym wyłapywać okruszki powietrza

Dziewicze, bez ingerencji choćby karuzeli

Węgla z nosa.

Chciałabym czuć

Woń kalendarza kiedy zaczyna się

Piąty miesiąc

Jego rocznego, błogosławionego stanu.

Chciałabym wiedzieć, że nie ma życia we Wszechświecie

Poza tym

Które czuję pod sobą

Obok i przede mną.

Chciałabym obracać codzienność

Jak kulę pełną sztucznego śniegu

Z dodatkiem blasku

Które wydobyć może tylko

Gramofon fal mózgowych.

Chciałabym poczuć osiem sfer niebieskich

Ten ład i porządek

W chaosie ziemniaków

Zmieszanych z burakami.

I nie wiesz już czy jesteś z prochu i w proch

Się obrócisz

Czy z burakami stracisz wartość

Swoich korzonków. 

Obudziłam się z krzykiem

Obudziłam się z krzykiem

Niemym

Że zabrakło Ciebie obok

A Ty chciałeś hałasu.

Dotknęłam dmuchawcem dłoni

Końca Twojej cielesnej

Przepaści

Ty chciałeś gruntu pod fundamentem ciała.

Bluszczem kończyn oplotłam Twoje ciało

Zwabiłam Cię do nocnej jaskini

Dowodzenia

Ty chciałeś wzrokiem rozpoznać teren.

I gdy już dmuchawiec zgubił swe baloniki

A skarpa pod nogami runęła w otchłań bezdenną

I bluszcz zaczął gnić od wilgoci powietrza

Ty mój oddech z Twoim złączyłeś

Węzłem

Zszytego rozcięcia.

Zapomnij mnie

Zapomnij mnie, miły

Jedwabiu koszyka, który oplatałam wokół Twej szyi

Czułych słów, którymi pieściłam kruka

I grawerowałam swym palcem jego kształt.

Zapomnij mnie, miły

Ulotności słów które zapadły Ci w pamięć

Które wracały do serca jak klucz

Ptaków

Po zimie.

Zapomnij mnie, miły

Smaku wiosny w ustach mimo gołoledzi

Zaufania bezkresnego jak pustynia

Której nie udało nam się

Przejść

Bez wody.

Zapomnij mnie, miły

Że chciałam być wszechświatem w

Całym świecie

Jednego człowieka.