czarne porzeczki

Moglibyśmy

Pogrążyć się w bólu albo rozkosznie cierpieć

Przez cały budyń ludzi z sercami w kolorze

Czarnej porzeczki.

Moglibyśmy

Zgniatać te porzeczki w naszych

Dobrotliwych palcach

I z uśmiechem na ustach strzepywać gorzką

Galaretkę w ostre gilotyny trawy pełnej nadziei.

Moglibyśmy

Dotknąć się tymi palcami i przylepić do siebie

Lepki smar z tych paskudnych serc pełnych marzeń

O czerwonej porzeczce. Ale natury nie oszukasz,

Piekła z rajem nie zamienisz nawet gdybyś potrafił czytać

W myślach samego Kreatora i Architekta,

Dekoratora wnętrz który w swym smutku żmudnej tygodniowej pracy

Zakochał się w czerni nie znając znaczenia barwy

Bo nie stworzył jeszcze słownika ani żadnej encyklopedii.

Moglibyśmy

Uderzać się tymi porzeczkami tworząc wgłębienia w twarzy

Jak trąd do wgryza się w wizytówkę człowieczeństwa i najbardziej gładką

Taflę wody zamieni w staw o bogatym, lecz ohydnym dnie.

Moglibyśmy

Ranić się słowami i ustami zamieniać

Czarne ślady zbrodni w czerwone morze miłości o skutkach lekko

Wojennych. Pobojowisko zamienić w Kupidyna oazę rozpusty i leniwych macań.

Moglibyśmy

W trybie przypuszczającym

Który nie sprawdza się w czasie teraźniejszym.

wyznam

Wylane wino

Na wspomnienia sprzed paru kartek kalendarza

Żeby zmokły daty i godziny

I straciły wartość wilgocią.

Jaki ma sens

Jakiekolwiek łóżko zasłane dla jednej osoby

Kiedy sen tekturowy na trawie milszy jest niż

Pięć gwiazdek nad budynkiem.

Dotknij delikatnie piersi i

Stwórz pagórki dla każdego ziarna i pyłu

Ze szczytem mlecznym jak Mount Everest.

Nasącz usta kolorem Twej miłości

I dotykiem Neptuna

Uspokój fale moich włosów.

Zanurz mnie w kominku Twojego żaru

I spal mój materiał na Tobie

Żebym ja-popiół

Nozdrzami dopłynęła do krwiobiegu i serca

I już na zawsze była tam, gdzie bieg życia mnie nie zrzuci.

Chcę być

I kochać

Jak teraz

Wiecznie

Aż do popiołu.

dla własnego dobra

W wazonie bezpieczeństwa

Zanurz moją głowę

I powiedz, że to dla mojego dobra

Odcinasz mi mózgownicę żebym tyle nie myślała

I napełnij wazon wodą

Bez gazu, bez tlenu, nijaką

I wsadź kwiaty

Niech zakwitną moją odżywką

Niech dadzą pąki które znikną

Nim pierwsze słońce zajdzie

I niech łodyga

Wbije mi nadzieję w oczy w mózg w usta

Żebym nie myślała

Jak umieram

Dla mojego dobra.

chcica.

Śmiercionośnym wirusem zatruwam swoje serce.

Chciałam żyć, ale chciałam żyć jeszcze bardziej.

Pobudzić kubki te w toalecie na pastę i te na języku

Do odczuwania kolorów i urodzaju tej matki wszystkich idiotów.

Tak bardzo tego chciałam, że aż zapomniałam

Że tak bardzo chcieć w tym świecie nie można.

Że każda chcica, seksualna czy ta materialna

Chcicę chcicą zabija.

Umieram tak sobie z tego pragnienia

Które urosło jak studnia na pustyni

A chyba każdy głupek wie, że tej wody tam nie ma.

I jak można cieszyć się chcicą na chcenie

Kiedy ta chcica chcicą tylko zostaje.

p.s. dwa wiersze w jeden wieczór. depresja dnia dobija mnie doszczętnie. 

K U P A .

Skorupa zaciska się

Jak tłuszcz na patelni wokół jajecznicy

Że nie wiesz czy to gałka oczna czy jądro.

Zamykam się na dźwięki

Robię z serca puszkę

Zgniecioną w koszu po przeterminowanej coli.

Pozbawiona koloru

Jak śmieć krążę po ulicy

Przyglądając się innym śmieciom i ciesząc się ze swojej

Skromnej własnej nędzy.

Jestem robakiem

Wśród potworów

Niezauważalna choć taka sama jak reszta.

Depczą mnie po skrzydłach z których żadnego pożytku

Bo natura nie pozwoliła mi latać.

Twardo stąpam stopami po ziemi

By nie odlecieć tam gdzie czasem wiatr próbuje mnie ponieść.

Jestem gównem wśród gówna

Tylko że chociaż o tym wiem

I nie udaję kogoś kim nigdy nie będę.

Sakrament

Liną związałam umysł

Myśl przybijałam cierniem

Tworząc koronę wspomnień.

Chciałabym zachować resztki

Wina i chleba

Którymi żywiłam się pół wieku.

Umyłam ci stopy swoimi łzami

I włosami wytarłam krople

Tego, co widziały choć nie chciały.

Obserwuję zmartwychwstanie

Mrocznych wspomnień lina pękła

Trudno uwierzyć nawet gdy się widzi.

I choć żyjesz obok mnie

Już Cię nie widzę

Niewidzialny Obecniku. 

smutny, deszczowy.

Ciężar

Powietrze jest jakieś cięższe.

Opary z Twoich ust jak węgiel u bram niebios.

Wdycham wtórny recykling, zapomniałam

Samodzielnie oddychać.

Do czego służą mi płuca

Zbędne kilogramy w nadwagowym ciele

Skoro moje są bezużyteczne

Bez Twoich.

Taka niesamodzielność niszczy

To jak pozbawić dziecka butelki mleka

Gdy matki mieć przy sobie nie może.

Wyjmę płuca nożem

Serce też

Okrojony kształt

Bezkresnej materii uczuć. 

a w moich uszach.

Dysharmonia

Syberia wbiła mi sopel lodu

Do rozrusznika cielesnych nawigacji.

Czerwone krwinki zawiązują się dookoła szyi.

Nikt nigdy nie będzie miał lepszych korali.

Tracić puls na rzecz dysharmonii

Poczuć jak Bóg nierównomiernie leje krew

Po korytach dna oceanu

Urojonych wspomnień.

Tracić orientację w obrazach przeszłości

I znaleźć ukojenie w rozdrożach

I wciąż skropionych rosą ścieżkach.

Zapomnieć, że świat ma tylko 4 kanty

A przecież moja sylwetka więcej ma matematycznych punktów

Niż ten przereklamowany cud Boży.

A może to dzieło człowieka,

Nikt nie widział na własne oczy procesu kreacji

Jakiegoś okręgu stworzonego przez cyrkiel.

A może któregoś dnia zapragnę się obudzić

I dorysuję flamastrem meteoryt i dopiszę jego prędkość.

Może gdy wszyscy na świecie, w tym samym momencie

Bez względu na różnice czasu

Zaczniemy myśleć o pięknej śmierci

Poczujemy się jak dinozaury

W aurze sądu ostatecznego

I z uśmiechem będziemy się opalać

W promieniach

Melancholijnej

Błogości

Istnienia

Nieistnienia

Przeistoczenia. 

Okruszek powietrza

Chciałabym wyłapywać okruszki powietrza

Dziewicze, bez ingerencji choćby karuzeli

Węgla z nosa.

Chciałabym czuć

Woń kalendarza kiedy zaczyna się

Piąty miesiąc

Jego rocznego, błogosławionego stanu.

Chciałabym wiedzieć, że nie ma życia we Wszechświecie

Poza tym

Które czuję pod sobą

Obok i przede mną.

Chciałabym obracać codzienność

Jak kulę pełną sztucznego śniegu

Z dodatkiem blasku

Które wydobyć może tylko

Gramofon fal mózgowych.

Chciałabym poczuć osiem sfer niebieskich

Ten ład i porządek

W chaosie ziemniaków

Zmieszanych z burakami.

I nie wiesz już czy jesteś z prochu i w proch

Się obrócisz

Czy z burakami stracisz wartość

Swoich korzonków. 

Obudziłam się z krzykiem

Obudziłam się z krzykiem

Niemym

Że zabrakło Ciebie obok

A Ty chciałeś hałasu.

Dotknęłam dmuchawcem dłoni

Końca Twojej cielesnej

Przepaści

Ty chciałeś gruntu pod fundamentem ciała.

Bluszczem kończyn oplotłam Twoje ciało

Zwabiłam Cię do nocnej jaskini

Dowodzenia

Ty chciałeś wzrokiem rozpoznać teren.

I gdy już dmuchawiec zgubił swe baloniki

A skarpa pod nogami runęła w otchłań bezdenną

I bluszcz zaczął gnić od wilgoci powietrza

Ty mój oddech z Twoim złączyłeś

Węzłem

Zszytego rozcięcia.

Zapomnij mnie

Zapomnij mnie, miły

Jedwabiu koszyka, który oplatałam wokół Twej szyi

Czułych słów, którymi pieściłam kruka

I grawerowałam swym palcem jego kształt.

Zapomnij mnie, miły

Ulotności słów które zapadły Ci w pamięć

Które wracały do serca jak klucz

Ptaków

Po zimie.

Zapomnij mnie, miły

Smaku wiosny w ustach mimo gołoledzi

Zaufania bezkresnego jak pustynia

Której nie udało nam się

Przejść

Bez wody.

Zapomnij mnie, miły

Że chciałam być wszechświatem w

Całym świecie

Jednego człowieka.